Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Κινηματογραφική βραδιά στο Νίππος




Λίγοι απο μας έχουν ξεχάσει τα παιδικά μας χρόνια - εκεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 50 – 60.  Εχουν περάσει τόσες δεκάδες χρόνια από τότε που σπάνια ερχόταν ο «κινηματογράφος» στο χωριό. Ακόμη έχουμε στ’αυτιά μας το μεγάφωνο που... μας ξεκούφαινε, αναγγέλλοντας το  καλό μαντάτο που θα μας οδηγούσε στο μαγικό κόσμο που μας περίμενε στο καφενείο του Κοτσιφονικολή!

Εμείς οι μικρότεροι ανυπομονούσαμε νά βραδυάσει κι’ όλο εκείνο τ’απόγευμα κάναμε υπάκουα τις δουλειές και τις αγγαρείες που μας ζητούσαν οι γονείς μας, για να μας επιτρέψουν να πάμε να δούμε τους ανθρώπους που «περπατούσαν στον τοίχο» του καφενείου και...δεν έπεφταν!! 

Ακόμη και σήμερα θυμάμαι τη «γρέ Ψύλλαινα» που φοβόταν πως «θα τσουρίσουνε» απο τον τοίχο!   Δεν είχα ξεκάθαρη ιδέα, με τις τότε τεχνικές γνώσεις μου, αλλά ακόμη και σήμερα που ξέρω το πώς γίνεται, πάλι προτιμώ να θυμούμαι εκείνη τη μαγεία, τη γιορταστική ατμόσφαιρα και τη γκαζόζα - στα 3 - που πίναμε...  



Ο Μανώλης  Ροδινός παλαιός, καλός κινηματογραφιστής που αγαπά αυτό που κάνει, ήρθε το Σάββατο βράδυ 17 του Σεπτέμβρη  στο καφενείο με 15 παληά σπάνια και δυσεύρετα μηχανήματά λήψης και προβολής του «σινεμά»,  το αρχαιότερο που είδαμε - χρονολογείται απο το 1891!

Όλα τα εκθέματα  προέρχονται από το  «Κέντρο Πολιτισμού και Λαογραφίας» που ο ίδιος έχει δημιουργήσει στο Ατσιπόπουλο και προσπαθεί με  μεράκι να το συντηρήσει, ώστε όλα να λειτουργούν ακόμα και σήμερα. Τα τοποθέτησε στα τραπεζάκια και στα μπεντένια και με τον κατάλληλο φωτισμό, τα περιεργαστήκαμε και τον ζαλίσαμε ρωτώντας συνέχεια. Θαυμάσαμε ιδιαίτερα μέσα στο καφενείο την έκθεση με συλλεκτικές φιγούρες του Καραγκιόζη και το σεράï, είναι ζωγραφισμένα με πορφύρα και διατηρούν τη φρεσκάδα και τα χρώματά τους, και το βιογραφικό τους γραμμένο το 1912 απο τον καραγκιοζοπαίχτη Χασανάκο.


Βέβαια είχε και video - από παράσταση Καραγκιόζη - που προβλήθηκε στην αρχή και τα παιδιά όπως κι’ οι μεγάλοι το διασκέδασαν και το σχολίασαν όπως του πρεπε.

Η επιλογή από τις διαθέσιμες  παληές ασπρόμαυρες ταινίες ήταν το πιό δύσκολο! Πώς να διαλέξουμε ποιάν απ’  όλες θα μας «παίξει»; Απ’όλους που είμαστε παρόντες, ο καθε ένας είχε τη δική του προτίμηση, με τα δικά του κριτήρια! Τελικά, είδαμε την ταινία: «Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω», δεκαετίας του 60 και με διάρκεια 101 λεπτών - έχει χαρακτηριστεί σαν ένα «ελληνικό γουέστερν» με πολλή δράση και πολλές περιπέτειες.

Δεν είχε - ούτε έχει - κάποια σημασία το «έργο» που είδαμε, μόνο η νοσταλγία εκείνης της εποχής μας ξανάνιωσε και γυρίσαμε με πολλή τρυφερότητα πίσω στα μικράτα μας κι’αυτό μας άρεσε τόσο πολύ...

Καλό χειμώνα σε όλους.
Εύη - Packeu – Κακατσάκη

evianippos@hotmail.fr



Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

Στην Παναγιά την Περβολιτσιανή, 8 Σεπτεμβρίου 2016




Μια γλυκειά, ηλιόλουστη μέρα ξημέρωσε την Πέμπτη 8 του Σεπτέμβρη, τη μέρα που γιορτάζουμε το Γενέσιο της Παναγίας στην Παναγιά την Περβολιτσιανή. 


















Λιγότεροι από πέρυσι, όμως όσοι μπορέσαμε να βρεθούμε, ανταμειφθήκαμε με την καλή παρέα και τα νόστιμα κεράσματα που είχαν ετοιμάσει γυναίκες του συλλόγου.













Και πάλι φέτος, ο Ρότζερ και η Σου, ως καλοί οικοδεσπότες αυτής της γειτονιάς,  μας κάλεσαν στο σπίτι τους για έναν καφέ. Και τι δεν είχαν, από καφέ και τσάι, μέχρι τσικουδιά και αγγλικά κέικ που έφτιαξε η Σου και κυρίως μια ζεστή αγκαλιά για όλους μας.








Και του χρόνου!

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Κουκλοθέατρο στο Νίππος


Τα καλοκαιριάτικα βραδάκια στο χωριό μας στην αυλή του Σχολείου, χώρος τεράστιος που τ’ άλλα χωριά μας «ζηλεύουν» είναι ό,τι χρειάζεται για να μπορούν να μείνουν τα παιδιά έξω για ένα θέαμα προσαρμοσμένο στην ηλικία τους ή απλώς να παίξουν. 


Ομως η μεγάλη αυτή αυλή, δεν έχει την πολυτέλεια έστω και του ελάχιστου φωτισμού. Τα παιδιά μας για ευνόητους λόγους ασφάλειας, δεν μπορούν να επωφεληθούν του χώρου, να εκτονωθούν και να παίξουν στα σκοτεινά, ούτε καν τα καλοκαίρια. Δεν υπάρχει πόρτα στην είσοδο, αυτοκίνητα και οι μηχανές μπαίνουν, παρκάρουν ανεξέλεγκτα και κάνουν και... «ροντέο»!! 







Αυτοσχεδιάσαμε λοιπόν το βράδυ της 29ης Ιουλίου: Μαστορεύντας με μακρυές μπαλαντέζες για προμήθεια ρεύματος, ένα μεγάλο τραπέζι σαν σκηνή και σαν αυλαία το υπερταλαιπωρημένο υπόστεγο. Παρ’ όλες όμως τις κόντρες, το εικαστικό θέατρο Κούκλας «Πράσσειν Άλογα» της Εμμανουέλας Καποκάκη - κατάγεται απο το Βαφέ - μας χάρισε μια πολύ ωραία προσαρμογή βασισμένη σ’ ένα ποιητικό παληό παραμύθι της Μάνης: «Ο Ζαχαροζυμωμένος» με μουσική Κώστα Μπεβεράτου και φωτισμούς Τάσου Παλαιορούτα. Είχε απ’ όλα η ωραία αυτή παράσταση: Ηθοποιό - αφηγητή, Κούκλα ως κεντρικό ήρωα, αλλά σε ανθρώπινη διάσταση, Γαντόκουκλες και Κούκλες φτιαγμένες απο την ίδια την πολυτάλαντη Εμμανουέλα Καποκάκη, είχε δισδιάστατες φιγούρες και μηχανικά παιχνίδια, είχε ποίηση, χιούμορ, τραγούδι, ευαισθησία, το ωραίο όνειρο ήταν γεμάτο απο παιδική φρεσκάδα!







Μας εντυπωσίασε όλους μας, μικρούς και μεγάλους, η αναπάντεχη «φρονιμάδα» των παιδιών κι’ ήταν χαρά Θεού να τα βλέπουμε να παρακολουθούν με προσοχή και ησυχία τις περιπέτειες της ηρωίδας Ταρώ, για παραπάνω απο μια ώρα!. Τα χαρήκαμε και τα καμαρώσαμε εκείνο το βράδυ, που όλοι «πιάσαμε» αυτό το μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας για τα σημερινά και τα αυριανά νειάτα του τόπου μας... 


Ευχαριστούμε το Δήμο Αποκορώνου που πρόσφερε την όμορφη αυτή «αποσπερίδα» στα παιδιά αλλά και στούς γονείς του χωριού μας. 


Εύη - Packeu – Κακατσάκη 
evianippos@hotmail.fr

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

Ξέρει ο καθένας τ’ αλλουνού τα μάτια να διαβάζει: Από τη γιορτή για το κόψιμο της πρωτοχρονιάτικης πίτας μας για το 2016



Στις 16 Ιανουαρίου, Σάββατο βράδυ, συγκεντρωθήκαμε στα γραφεία για να κόψουμε την πίτα του Συλλόγου μας. Παρόντες ήταν ο Δήμαρχος Αποκορώνου, χωριανός μας Χαρ. Κουκιανάκης, ο παπα-Μιχάλης, πολλοί χωριανοί και χωριανές κι ανάμεσά τους οι αλλοδαποί κάτοικοι του χωριού, συχωριανοί μας κι αυτοί. Είχαμε ετοιμάσει πλούσια εδέσματα και η βραδιά κύλησε όμορφα με κουβέντα και καλή διάθεση.
Ένα αναμνηστικό δωράκι για την Πρόεδρο Εύη Packeu-Κακατσάκη





Θ' αφήσουμε όμως το χωριανό μας και πολύ καλό φίλο και συμπαραστάτη του Συλλόγου μας Βαγγέλη Κακατσάκη να περιγράψει πολύ καλύτερα τόσο τη δικιά μας συγκέντρωση όσο και την επόμενη,όπου ανήμερα τ' Αγιαντωνιού  κατηφορίσαμε για το εκκλησάκι του στο Μέσα Ραφιόλι, στην άκρη του χωριού.








-------------------------------------
Ξέρει ο καθένας τ’ αλλουνού τα μάτια να διαβάζει


Στην αποσπερίδα που γι’ άλλη μια χρονιά με περίσσια αγάπη διοργάνωσαν οι γυναίκες του Νίππους, του Συλλόγου “Περβολίτσια”, με αφορμή το κόψιμο της βασιλόπιτας, αφού την ευλόγησε ο παπα-Μιχάλης, το περασμένο Σάββατο 16 του Γενάρη. Παραμονή του Αγιού Αντωνιού, μεγάλη η Χάρη του. Μια αποσπερίδα του παλιού καλού καιρού, όταν υπήρχε η δημώδης κοινωνία κι ακόμα καλύτερη. Δίχως τυπικότητες, δίχως επίσημους λόγους. Ούτε καν απ’ τον δήμαρχο Αποκορώνου Χαράλαμπο Κουκιανάκη, που ήταν παρών ως Νιππιανός. Να ’ναι καλά όλες τους, με πρώτη την πρόεδρο, την Εύη Κακατσάκη – Πακέ, που σχεδόν άμα τη επανόδω της απ’ το Παρίσι, όπου την πήγε, μετά την Αθήνα, για τέσσερις περίπου δεκαετίες η τύχη της, τις “οργάνωσε” και για να λειτουργήσουν το κοινωνείν του χωριού. Καθολική η αναγνώριση. Η πλακέτα που της επιδόθηκε από τη Βάνα Κουρή – Καπαρουδάκη, εκ μέρους όλων για την προσφορά της, λέει πολλά.

«Ολοι μας γνωριζόμαστε από ανήλικα παιδιά·/ με το μικρό του τ’ όνομα ένας τον άλλο κράζει./ Στα μυστικά μας δεν μπορεί να βάλουμε κλειδιά·/ ξέρει ο καθένας τ’ αλλουνού τα μάτια να διαβάζει». Και οι στίχοι αυτοί από ένα ποίημα, που μου είχε βάλει ο δάσκαλος και είπα στις “Εξετάσεις”, όταν πήγαινα Πέμπτη Δημοτικού, στον νου μου, ενώ τσουγκρίζαμε τα ποτήρια μας, απολαμβάνοντας τα “πλούσια ελέη”, που η νιππιανή γυναικεία νοικοκυροσύνη είχε στρώσει στα τραπέζια. Ο παπα-Μιχάλης, η Κούλα, ο Στελής, ο Αντώνης, η Εύη, η Βαγγελιώ, ο Αγησίλαος, ο Μπάμπης, ο Μιχάλης, ο Δημήτρης, η Κατερίνα, ο Μανούσος, ο Γιώργης, η Λίτσα…  Νιππιανοί και Νιππιανές από γεννησιμιού τους αυτοί και αυτές. Νιππιανοί και Νιππιανές, όμως, και όλοι και όλες, όσοι και όσες βρέθηκαν να κατοικούν μόνιμα στο Νίππος, από κάποια χρονική στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο. Τον ίδιο αέρα αναπνέουμε! Πάμε μαζί, πάμε νιππιανά! Καλή συνέχεια.


Και του Αγιού Αντωνιού στο Νίππος. Στις Δεκαφτά του Γεναριού είναι κερά τ’ Αγιαντωνιού! Στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου, που βρίσκεται σ’ ένα σπήλιο στο Μέσα Ραφιόλι, λίαν πρωί την ημέρα της Χάρης του. Μου άρεσε να περνώ από εκεί στα μικράτα μου, γυρίζοντας απ’ το περβόλι μας, στον Οχουδο. Και για να κάνω τον σταυρό μου στον Αγιο που κανονικά, λόγω Παππού, έπρεπε να ’χω τ’ όνομά του (μεγάλη ιστορία αυτή), μα και για να θαυμάζω την ομορφιά του τοπίου και ν’ ακούω τα πουλιά να την τραγουδούν. Είχα χρόνια να τύχω στο πανηγύρι του. Αποσπασματικές οι μνήμες μου απ’ αυτό.

«Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος»… Καμία σχέση η έρημος που έζησε ο Αγιος Αντώνιος με την ονειρεμένη αυτή σπηλιά, όπου τον έβαλε να “κατοικοεδρεύει” η ευσέβεια των παλιών μας μέσα στις δάφνες, στους πλατάνους και στα κυπαρίσσια. Προπάντων ύστερα απ’ τη διαμόρφωση του χώρου που έκανε ο παπα-Μιχάλης, για την άνεση των προσκυνητών…

Εδώ παράδεισος, εδώ ο παράδεισος! Το συνειδητοποιούμε όλοι όσοι (θα ’μαστε καμιά σαρανταριά) βρεθήκαμε “επί το αυτό”. Τόσο κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, που έγινε στην ιερή, πλην όμως δίχως ιερό σπηλιά, όσο και μετά στον… πάγκο των καλιτσουνιών και των άλλων εδεσμάτων, κάτω απ’ το υπόστεγο, “εις υγείαν” των προσφερόντων και εις μνήμην των χωριανών μας Αντώνηδων, που βρίσκονται στο άλλο ημισφαίριο της ζωής… Και του χρόνου αναζήτηχτοι!

-----------------------------------------------
Και το φλουρί έπεσε στην Ελένη. Νάναι τυχερή η χρονιά σου Ελένη!
Πολλές κι ολόθερμες ευχές σε όλους του χωριανούς και τις χωριανές, σε όλο τον κόσμο  για μια Καλή Χρονιά, με υγεία, με αγάπη, με αλληλεγγύη και με προκοπή.